15.10.2015
KATEGORIA: Prawo pracy
W orzecznictwie istniała rozbieżność co do obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy w przypadku przejścia zakładu pracy lub jego części na nowego pracodawcę w trybie art. 23(1) k.p.
Przypomnijmy, że zgodnie z treścią przywołanego przepisu, nowy pracodawca w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Z art. 23(1) k.p. nie wynika jednak jednoznacznie, czy nowy pracodawca jest związany również zawartymi wcześniej umowami o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 6 maja 2015 r. (sygn. III PZP 2/15) potwierdził nową linię orzeczniczą i zajął stanowisko, że podmiot przejmujący zakład pracy wraz z zatrudnionymi w nim pracownikami nie staje się automatycznie stroną umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zawartej przez poprzedniego pracodawcę, nawet gdy klauzula o zakazie konkurencji została zawarta w tym samym dokumencie co umowa o pracę. Ponadto wskazał, że podmiot przejmujący zakład pracy wstępuje wyłącznie w dotychczasowe stosunki pracy, a nie wszelkie z nim związane stosunki prawne – tym samym nie staje się stroną umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, której sam z pracownikiem nie zawarł. Z istoty zakazu konkurencji wynika bowiem, że stanowi odrębny od zatrudnienia stosunek prawny, a w związku z tym nie podlega regulacji art. 23 (1) k.p.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy zauważyć, że nowy pracodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz pracownika odszkodowania przewidzianego w zawartej z poprzednim pracodawcą umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Wyłącznie od jego decyzji zależy bowiem, czy przyjąć na siebie zobowiązanie do ewentualnej zapłaty takiego odszkodowania i zawrzeć z pracownikami odpowiednią umowę o zakazie konkurencji.