Uproszczenia w dokumentacjach podatkowych

Od 1 stycznia 2019 r. po raz kolejnym istotnym zmianom mają ulec przepisy dotyczące sporządzania dokumentacji podatkowych dla transakcji z podmiotami powiązanymi. Część nowych rozwiązań ma przyczynić się do uproszczeń i zmniejszenia określonych obowiązków po stronie podatników.

Przede wszystkim ustalenie progu transakcyjnego, po przekroczeniu którego występuje obowiązek dokumentacyjny ma być mniej skomplikowane. Próg ten będzie stały i nie będzie zmieniał się w zależności od wysokości przychodów osiąganych przez dany podmiot. I tak dokumentacja lokalna będzie sporządzana dla transakcji o charakterze jednorodnym, której wartość przekracza:

a)      10 mln zł – w przypadku transakcji towarowej lub transakcji finansowej;

b)      2 mln zł – w przypadku transakcji usługowej lub innej transakcji niż wymienione powyżej. 

Po drugie z obowiązku dokumentacyjnego będą wyłączone transakcje dokonywane pomiędzy podmiotami krajowymi, pod warunkiem, że żaden z tych podmiotów w roku podatkowym nie poniósł straty podatkowej i nie korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Dodatkowo obowiązek dokumentacyjny nie wystąpi przy transakcjach, w których cena została ustalona w trybie przetargu nieograniczonego oraz przy transakcjach, których wartość trwale nie stanowi przychodu albo kosztu podatkowego (z wyłączeniem transakcji finansowych, transakcji kapitałowych oraz transakcji dotyczących inwestycji, środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych).

Po trzecie dla usług o niskiej wartości dodanej oraz umów pożyczek przewidziano uregulowania typu safe harbour. Oznacza to, że organ podatkowy odstąpi od określenia dochodu (straty) podatnika dotyczącej tych transakcji jeżeli zostaną spełnione ściśle określone warunki.

Przy usługach o niskiej wartości dodanej ważne jest, aby narzut na kosztach został ustalony przy wykorzystaniu metody rozsądnej marży albo marży transakcyjnej netto i wynosił zasadniczo 5%. Poza tym usługobiorca powinien posiadać kalkulację obejmującą rodzaj i wysokość uwzględnionych w niej kosztów oraz sposób zastosowania i uzasadnienie wyboru kluczy alokacji dla wszystkich podmiotów powiązanych korzystających z tych usług. Ponadto usługi te powinny być wymienione w załączniku (gdzie wskazano m.in. usługi w zakresie księgowości i audytu, finansów przedsiębiorstwa, związane z zasobami ludzkimi, informatyczne, komunikacji i promocji, prawne oraz w zakresie podatków), mieć charakter usług wspomagających oraz nie stanowić głównego przedmiotu działalności grupy.

Natomiast w przypadku pożyczki oprocentowanie powinno zostać ustalone w oparciu o rodzaj bazowej stopy procentowej i marżę, ogłaszane przynajmniej raz w roku przez Ministra Finansów, a wartość kapitałowa pożyczki nie powinna przekraczać 20 mln. Ponadto pożyczka ma być udzielona na okres nie dłuższy niż 5 lat, a wynagrodzenie ma sprowadzać się wyłącznie do wypłaty oprocentowania.

Przy spełnieniu powyższych warunków dla usług o niskiej wartości dodanej oraz pożyczek nie wystąpi również obowiązek sporządzenia w dokumentacji lokalnej analizy porównawczej lub analizy zgodności.

Co ciekawe przepisy przejściowe przewidują, że dla transakcji realizowanych w 2018 r. podatnik będzie mógł wybrać, czy zastosować do nich przepisy dotychczasowe, czy też przepisy nowe. Należy zatem przeanalizować, które uregulowania w konkretnych okolicznościach faktycznych są dla danego podatnika korzystniejsze.

Ustawa wprowadzająca powyższe zmiany została przyjęta przez Senat bez poprawek. Obecnie czeka już tylko na podpis Prezydenta i opublikowanie w Dzienniku Ustaw.