16.09.2019
KATEGORIA: Inwestycje budowlane
Rosnące ceny energii elektrycznej oraz unijne wymogi dotyczące promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych powodują, że liczba inwestycji w odnawialne źródła energii stale rośnie. Reakcją ustawodawcy w tym zakresie jest nowelizacja ustawy o odnawialnych źródłach energii.
29 sierpnia br. weszła w życie obszerna nowelizacja ustawy o odnawialnych źródłach energii. Nadrzędnym celem tych zmian jest dążenie do osiągnięcia celu 15% udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto do 2020 r. Przyczynić ma się do tego między innymi poprawa bezpieczeństwa i przewidywalności zasad realizacji inwestycji[1]. W niniejszym artykule omówione zostaną zmiany dotyczące prawa budowlanego oraz planowania i zagospodarowania przestrzennego.
Nowelizacja przewiduje w tym zakresie następujące modyfikacje:
- zwolnienie instalacji OZE ze spełnienia warunku dostępu do drogi publicznej oraz zasady dobrego sąsiedztwa przy ustalaniu warunków zabudowy;
- umożliwienie lokalizowania na budynkach także mikroinstalacji fotowoltaicznych (w stosunku do planów miejscowych przewidujących możliwość lokalizacji budynków) – przed nowelizacją możliwe było wyłącznie stosowanie mikroinstalacji wykorzystujących technologię wiatrową, praktyka pokazuje jednak, że to instalacje fotowoltaiczne są łatwiejsze do zintegrowania z budynkami mieszkalnymi;
- zniesienie obowiązku uzgodnień projektu budowlanego pod względem zgodności z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej oraz zawiadomienia organów Państwowej Straży Pożarnej w stosunku do urządzeń fotowoltaicznych, których moc nie przekracza 6,5 kW oraz mikroinstalacji biogazu rolniczego – dotychczas takie obowiązki były przewidziane dla wszystkich urządzeń niezależnie od generowanej mocy;
- rozszerzenie zalecenia dotyczącego budynków użytkowanych przez jednostki sektora finansowego o stosowanie urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii.
Szczególnie istotna z punktu widzenia procesu inwestycyjno-budowlanego wydaje się być pierwsza z wymienionych zmian. Pojawiały się w tym zakresie znaczne rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych uniemożliwiające niekiedy realizację inwestycji związanej z OZE. W świetle poprzedniej regulacji art. 61 ust. 3 upzp nie było jasne czy instalacja odnawialnego źródła energii stanowi urządzenie infrastruktury technicznej. Było to o tyle istotne, bowiem urządzenie infrastruktury technicznej korzysta ze zwolnienia dot. spełnienia zasady dobrego sąsiedztwa oraz warunku dostępu do drogi publicznej przy ustalaniu warunków zabudowy. Część sądów wyrażała pogląd, że instalacja odnawialnego źródła energii nie jest urządzeniem infrastruktury technicznej, dlatego też nie stosuje się do niej przepisu art. 61 ust. 3. W innych orzeczeniach pojawiał się pogląd przeciwny – sądy stały na stanowisku, że taka instalacja stanowi urządzenie infrastruktury technicznej i korzysta z ww. zwolnienia.
Mając na uwadze szybkość i przewidywalność procesu inwestycyjnego ustawodawca zdecydował się dodać instalacje OZE do ust. 3 art. 61 upzp i tym samym rozwiać wątpliwości interpretacyjne w tym zakresie. Oczywistym jest zatem, że instalacja OZE nie stanowi urządzenia infrastruktury technicznej.
Powyższe zmiany przełożą się na usprawnienie realizacji inwestycji w zakresie odnawialnych źródeł energii, zarówno jeśli chodzi o farmy fotowoltaiczne, jak również o małe- i mikroinstalacje lokalizowane na budynkach mieszkalnych.