Udostępnianie oprzyrządowania poza strefę niekorzystne podatkowo

Sprzedaż składników majątkowych wykorzystywanych poza strefą przez inny podmiot, mimo że służyły do produkcji wyrobów wykorzystywanych następnie w ramach działalności strefowej nie korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Tak uznał NSA w wyroku z 15.02.2018 r. sygn. II FSK 1276/16. Sprawa dotyczyła spółki, która w niektórych przypadkach do produkcji wykorzystywała specjalistyczne oprzyrządowanie dedykowane pod ściśle określony, unikalny element. Oprzyrządowanie było nabywane lub wytwarzane przez spółkę i podlegało zbyciu na rzecz finalnego odbiorcy, dla którego produkowane były wyroby strefowe.

Zdarzały się sytuacje, że oprzyrządowanie nie było wykorzystywane bezpośrednio przez spółkę, lecz było udostępniane podwykonawcy prowadzącemu działalność gospodarczą poza SSE w celu wytworzenia przez niego komponentów, które następnie służyły do produkcji wyrobów strefowych przez spółkę.

W tak zarysowanym stanie faktycznym pojawiły się wątpliwości, czy wynik ze sprzedaży tego oprzyrządowania może być przypisany do działalności strefowej.

Zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne jednoznacznie stwierdziły, że spółka przez przekazanie nabytego (wytworzonego) oprzyrządowania innemu podmiotowi, działającemu poza SSE, faktycznie sfinansowała wydatek na sprzęt, który ani nie służył wykonywaniu działalności przez spółkę w ramach posiadanego zezwolenia, ani wykonywaniu działalności na terenie SSE. Oprzyrządowanie wykorzystywane bowiem było przez inny podmiot gospodarczy dla celów prowadzonej przez ten inny podmiot działalności gospodarczej, która odbywała się poza strefą. Wobec powyższego uznano, że wynik finansowy ze sprzedaży opisanego oprzyrządowania nie może zostać uznany za dochód z działalności prowadzonej w strefie na podstawie zezwolenia.

Powyższy wyrok potwierdza, że planowanie procesu produkcyjnego w strefie wymaga analizy w kontekście skutków podatkowych. Każda sprawa musi być bowiem oceniana na gruncie danego stanu faktycznego. Co ciekawe sąd przychylił się do dotychczasowej linii orzeczniczej wskazującej na możliwość korzystania z usług, czy nabywania towarów poza strefą pod warunkiem, że mają one jedynie charakter pomocniczy w stosunku do zasadniczego procesu produkcji wyrobów gotowych. W analizowanej sprawie sytuacja była jednak zasadniczo odmienna. Problem nie dotyczył możliwości korzystania w zakresie własnej działalności strefowej z materiałów i usług wykonywanych poza strefą, ale w istocie o przeniesienie tej produkcji (składnika majątkowego, który służy do wykonywania tej produkcji) poza strefę.